21- مارچ 1921ع ۾ سوويت ڪميونسٽ پارٽيءَ جي ڏهين ڪانگريس آڏو اشتراڪي انقلاب جي باني ’ولاديميرلينن‘ هيءَ پاليسي متعارف ڪرائي. هن پروگرام ۾ ڪميونزم جي سخت ۽ جامد اقتصادي منصوبا بنديءَ ۾ تبديلي ۽ نرمي ڪندي، اولهه جي سرمايه ڪارن ڏانهن ٿڌو رويو اختيار ڪيو ويو. لينن جو خيال هو ته انهيءَ پاليسيءَ جي ڪري، ڪميونزم کي مغربي سرمايه دارن کان ڪاروبار ۽ صنعت گيريءَ جا معاملا سکڻ جو موقعو ملندو ۽ نتيجي ۾ روس جي ڪميونسٽ معيشيت سگهاري بڻجي ويندي. هن پاليسيءَ هيٺ انقلاب کان پوءِ 1917ع ۾ ختم ڪيل بئنڪاري سرشتي کي ٻيهر فعال بڻايو ويو ۽ اندروني طور محدود پئماني تي نجي واپار ڪرڻ، نفعو ڪمائڻ ۽ ٻاهران مال گهُرائڻ جي اجازت ملي. هن پاليسيءَ جي ضرورت لينن تڏهن محسوس ڪئي، جڏهن هُن ڏٺو ته سندس پارٽيءَ طرفان جاري ڪيل سخت حُڪمن جي نتيجي ۾ عام ماڻهوءَ جي زندگي ڏُکي ٿي ويئي هئي، جنهن ڪري سوويت روس ۾ ڏُڪار، بدحالي، کاڌي پيتي جي شين جي اڻاٺ ۽ بيروزگاري وڌي وئي هئي. سندس خيال موجب اهڙي صورتحال ملڪ ۾ فساد کي جنم ڏيئي انقلاب کي ناڪام ڪري پئي سگهي. 1929ع ۾ اسٽالن جي ڏنل پنج ساله ترقياتي رٿا ۾ هن پاليسيءَ کي عملي طور ختم ڪيو ويو ۽ عام ماڻهوءَ تي جبري ذميواريون ۽ پورهيو لاڳو ڪرڻ واري نيتي اختيار ڪئي وئي.